فاجعه اي که نسل من به چشم ديد

تو عمرم همچين فاجعه اي نديده بودم

يه بيماري جديد: کرونا

انقد اوضاع وخيمه که ميگن غير موارد خيلي خيلي خيلي ضروري از خونه بيرون نرين 

کسي رو نبينين

با کسي دست ندين

روبوسي نکنين

کلي شرکت ها و ادارت يا تعطيل کردن يا ساعت کار رو خيلي کم کردن

يه هفته س مرجانه رو نديدم

سه هفته س تو خيابون راه نرقتم

مونديم تو خونه منتظر معجزه و آدما همينطوري دارن ميميرن

دارو کمه، مواد ضدعفوني و ماسک پيدا نميشه ، بيمارستان ها غلغله س 

ميگن تا ارديبهشت اوضاع همينه

حبس بمونيم تو خونه تا مريض نشيم

تازه (اگر) نشيم!!

اگر ويروس با وسايلي که ميخريم و با نوني که ميخوريم نياد به خونه مون

و اگر همسايه اي که از فاصله کمتر از يه متر بهمون سلام ميکنه، کرونا نداشته باشه

اين روزهاي من، اتفاقا دارن هدر نميرن

دارم رو برنامه نويسي که سالهاست عاشقش بودم کار ميکنم

ولي خيلي خسته م

دلم ضعف ميره براي يه دورهمي ساده

حسرت يه قدم ساده مونده رو دلم

حسرت چاي خوردن تو نگين، کباب کثيف شهرداري، پنيني کافه گيلا

حسرت 3 تايي بيرون رفتن با مرجانه و فروع

همه مونده رو دلم

ميدونم من تنها کسي نيستم که ديگه داره از کلافگي ديوونه ميشه

همه خسته شدن

دارن ميزنن به سيم آخر

کاش تو اون هواپيما بوديم و يهو ميزدن منفجرمون ميکردن تا اينکه به اجبار تو خونه زنداني باشيم و ترس از مردن بکشيم

ميگن تموم ميشه اين روزا

خودم امروز براي اينستاگراممون نوشتم : تموم ميشه اين روزا

ولي ننوشتم چي از دست ميره

ننوشتم چه دلتنگي هايي بايد بکشيم تا تموم بشه اين روزا

ذم عيد و اين سوت و کوري شهر و تعطيلي مغازه ها

انگار خاک مرده پاشيدن

آره ، خاک مرده هم پاشيدن

کم نمردن تو اين مدت ، کم غذاب نکشيدن

خدا کنه دامن عزيزامون رو  نگيره

خدا کنه زودتر تموم شه و هيچکسي رو گرفتار نکنه